Οι τρελοί πρόεδροι, είχαν δίκιο!
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Ουδεις μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο... Το κριτήριο των οπαδών είναι ξεχωριστό, γι αυτό και όταν στο ΣΕΦ στήθηκε αυτό το τρελό πάρτι που όμοιό του είχε να ζήσει το παλατάκι του Φαλήρου από το 1997, ένα σύνθημα ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλο. "Είναι τρελός ο πρόεδρος", φώναζαν οι 12.000 οπαδοί του Ολυμπιακού και μόνο σε ένα πράγμα είχαν άδικο. Δεν είναι τρελός ο πρόεδρος. Είναι τρελοί οι πρόεδροι.
Γιατί ο Ολυμπιακός έχει και τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Αυτή η νεανική ομάδα, έχει και δύο διοικητικούς ηγέτες που δεν έχουν φτάσει καν τα 40. Στα 39 είναι ο Παναγιώτης, στα 38 ο Γιώργος.
Η αλήθεια είναι ότι τον Δεκέμβρη, όταν έγινε η κλήρωση του Top 16 της Ευρωλίγκα, λίγοι έδιναν τύχη στον Ολυμπιακό για να φτάσει, όχι στο φάιναλ φορ, αλλά και στα πλέι οφ! "Θα πάρουμε δύο παίκτες και θα φτάσουμε ως την Πόλη", έλεγαν οι δύο πρόεδροι και το πίστευαν πραγματικά. Με δύο καλές επιλογές Αμερικανών ο Ολυμπιακός μπορεί να μεταμορφωθεί, υποστήριζαν και πολλοί άλλοι, βλέποντας πως το υπόλοιπο ρόστερ έχει ικανότητες. Ηγέτης σαν τον Σπανούλη δεν βρίσκεις αλλού. Ταλαντούχους Ελληνες σαν τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, δεν έχουν πολλές ομάδες. Τέτοιον Πρίντεζη, θα τον ήθελε όλη η Ευρώπη. Σπουδαίοι Ελληνες, λοιπόν, μαζί με τρεις Αμερικανούς (μην ξεχνάμε πως εκτός του Ντόρσεϊ και το Λο υπάρχει και η καλύτερη επιλογή του καλοκαιριού, ο Χάινς) και τους Αντιτς, Κέσελ, μεταμόρφωσαν τον Ολυμπιακό. Οι αρχικές επιλογές δεν δικαίωσαν, όμως η δουλειά που είχε γίνει, συν την αναβάθμιση παικτών (π.χ. Σλούκας) και τις προσθήκες, έφεραν αποτέλεσμα. Ο Ιβκοβιτς είχε πλέον το κατάλληλο υλικό για να δουλέψει και να κάνει τον Ολυμπιακό μια δική του ομάδα. Με όλη τη σημασία της λέξης, με προοπτική. Αλλά τίποτα δεν θα είχε γίνει, αν οι Αγγελόπουλοι δεν είχαν πιστέψει. Αν δεν είχαν επιμείνει. Αν είχαν σταθεί στην απόφασή τους να αποχωρήσουν, το περασμένο καλοκαίρι. Οχι μόνο έμειναν, αλλά θα είναι για πολλά χρόνια εδώ.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, σε ένα ματς που δεν το έχανε με τίποτα. Το ΣΕΦ ήταν έδρα, ήταν το γήπεδο που φόβιζε όλη την Ευρώπη τις εποχές της μεγάλης ομάδας του 90'. Ακόμα κι όταν η μπάλα δεν έμπαινε στο καλάθι, ακόμα κι όταν η Σιένα έδειχνε ικανή να κάνει τη ζημιά, ο κόσμος κρατούσε την ομάδα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό θα την έπνιγε. Τώρα, οι ερυθρόλευκοι παίζουν και με τον κόσμο και για τον κόσμο...
Ουδεις μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο... Το κριτήριο των οπαδών είναι ξεχωριστό, γι αυτό και όταν στο ΣΕΦ στήθηκε αυτό το τρελό πάρτι που όμοιό του είχε να ζήσει το παλατάκι του Φαλήρου από το 1997, ένα σύνθημα ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλο. "Είναι τρελός ο πρόεδρος", φώναζαν οι 12.000 οπαδοί του Ολυμπιακού και μόνο σε ένα πράγμα είχαν άδικο. Δεν είναι τρελός ο πρόεδρος. Είναι τρελοί οι πρόεδροι.
Γιατί ο Ολυμπιακός έχει και τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Αυτή η νεανική ομάδα, έχει και δύο διοικητικούς ηγέτες που δεν έχουν φτάσει καν τα 40. Στα 39 είναι ο Παναγιώτης, στα 38 ο Γιώργος.
Η αλήθεια είναι ότι τον Δεκέμβρη, όταν έγινε η κλήρωση του Top 16 της Ευρωλίγκα, λίγοι έδιναν τύχη στον Ολυμπιακό για να φτάσει, όχι στο φάιναλ φορ, αλλά και στα πλέι οφ! "Θα πάρουμε δύο παίκτες και θα φτάσουμε ως την Πόλη", έλεγαν οι δύο πρόεδροι και το πίστευαν πραγματικά. Με δύο καλές επιλογές Αμερικανών ο Ολυμπιακός μπορεί να μεταμορφωθεί, υποστήριζαν και πολλοί άλλοι, βλέποντας πως το υπόλοιπο ρόστερ έχει ικανότητες. Ηγέτης σαν τον Σπανούλη δεν βρίσκεις αλλού. Ταλαντούχους Ελληνες σαν τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, δεν έχουν πολλές ομάδες. Τέτοιον Πρίντεζη, θα τον ήθελε όλη η Ευρώπη. Σπουδαίοι Ελληνες, λοιπόν, μαζί με τρεις Αμερικανούς (μην ξεχνάμε πως εκτός του Ντόρσεϊ και το Λο υπάρχει και η καλύτερη επιλογή του καλοκαιριού, ο Χάινς) και τους Αντιτς, Κέσελ, μεταμόρφωσαν τον Ολυμπιακό. Οι αρχικές επιλογές δεν δικαίωσαν, όμως η δουλειά που είχε γίνει, συν την αναβάθμιση παικτών (π.χ. Σλούκας) και τις προσθήκες, έφεραν αποτέλεσμα. Ο Ιβκοβιτς είχε πλέον το κατάλληλο υλικό για να δουλέψει και να κάνει τον Ολυμπιακό μια δική του ομάδα. Με όλη τη σημασία της λέξης, με προοπτική. Αλλά τίποτα δεν θα είχε γίνει, αν οι Αγγελόπουλοι δεν είχαν πιστέψει. Αν δεν είχαν επιμείνει. Αν είχαν σταθεί στην απόφασή τους να αποχωρήσουν, το περασμένο καλοκαίρι. Οχι μόνο έμειναν, αλλά θα είναι για πολλά χρόνια εδώ.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, σε ένα ματς που δεν το έχανε με τίποτα. Το ΣΕΦ ήταν έδρα, ήταν το γήπεδο που φόβιζε όλη την Ευρώπη τις εποχές της μεγάλης ομάδας του 90'. Ακόμα κι όταν η μπάλα δεν έμπαινε στο καλάθι, ακόμα κι όταν η Σιένα έδειχνε ικανή να κάνει τη ζημιά, ο κόσμος κρατούσε την ομάδα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό θα την έπνιγε. Τώρα, οι ερυθρόλευκοι παίζουν και με τον κόσμο και για τον κόσμο...
Posted by Blue 10 Fans
on 12:06 π.μ..
Filed under