Είναι στιγμές, που μια έκρηξη χαράς προκαλεί μεγαλύτερο μπέρδεμα στο μυαλό απ’ ό,τι οι απανωτές άσχημες σκέψεις μιας μεγάλης στεναχώριας. Τέτοιες (λίγες ομολογουμένως) στιγμές, εξ ου και τόσο ξεχωριστές, εμποδίζουν την καθαρή κρίση και προκαλούν εγκεφαλική μέθη. Σαν αυτή που μας προκάλεσε χθες βράδυ ο Ολυμπιακός και το ΣΕΦ.

Από τη μία η ομάδα. Ένα σύνολο, μια παρέα, μια γροθιά τόσο σφιγμένη που σε κάνει να ορκίζεσαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει. Ένας προπονητής με… ορμές έφηβου, που έχει κάνει πλάκα σε όλη την Ευρώπη με αυτό που παρουσιάζει στο γήπεδο. Δύο πρόεδροι – άρρωστοι οπαδοί, που πετάγονται σαν ελατήρια έπειτα από κάθε μεγάλη φάση και χαζεύουν συγκινημένοι τον κόσμο να φωνάζει «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Δεν αποκλείω ο Γιώργος με τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, να φώναξαν κι εκείνοι το συγκεκριμένο σύνθημα, ξεχνώντας πάνω στην παραζάλη της μεγαλειώδους παράστασης, ότι απευθυνόταν κυρίως στους… ίδιους.

Από την άλλη το ΣΕΦ. Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τον Ολυμπιακό του Ζάρκο, του Τόμιτς, του Τάρλατς, του Σιγάλα και του Φασούλα, με τον Ολυμπιακό του «ξανθού» και του Ίβκοβιτς, η χθεσινή βραδιά έμοιαζε με την …επιστροφή στην Ιθάκη. Η πρώτη βιντεοκασέτα που είχε κυκλοφορήσει εκείνα τα χρόνια λεγόταν «Η Αναγέννηση του Θρύλου». Νομίζω ότι και το πρώτο dvd της νέας εποχής δικαιούται να φέρει τον ίδιο τίτλο.

Όχι, δεν ζήσαμε ΣΕΦ από τα παλιά. Πάνε αυτά, πέρασαν και δεν επιστρέφουν. Ζήσαμε, όμως, την δεύτερη Αναγέννηση του Ολυμπιακού. Το σύνθημα αυτή τη φορά δεν το έδιναν οι 30άρηδες και οι 40ντάρηδες, που ακόμη αναπολούν τον Στάθη Γαβάκη να φωνάζει με την θρυλική φωνή του «Έεεεεεντι Τζόνσοοοον». Το έδιναν νεαρά παιδιά που ζούσαν για πρώτη φορά τέτοια ατμόσφαιρα. Και πλάκα είναι ότι εκείνα την είχαν δημιουργήσει.

Το ΣΕΦ έχει γεμίσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Με πολύ κόσμο, μα χωρίς ψυχή. Με παρατηρητές, νοσταλγούς και αμφισβητίες, όχι με αληθινούς οπαδούς της ομάδας μπάσκετ. Που δεν πάνε γήπεδο επειδή απλά είναι Ολυμπιακοί και έχουν… χρέος, αλλά γιατί γουστάρουν συγκεκριμένα πράγματα. Τον Μάντζαρη, τον Σλούκα και τον Παπανικολάου που δαγκώνουν στο λαιμό. Τον γαύρο Πρίντεζη, που έβαλε πλάτη στα δύσκολα και παίζει το μπάσκετ της ζωής του. Τον Σπανούλη, που δεν είναι πια ο… πολύς Kill Bill, αλλά ένας απ’ όλους και θυσιάζει το όνομά του για τον κοινό συμφέρον. Τους ξένους, που ήρθαν από τα αζήτητα για να βρουν το μπασκετικό τους λιμάνι, χωρίς τουπέ και παχυλά συμβόλαια, αλλά με χαμηλά το κεφάλι και σεβασμό σε αυτό που χτίζεται.

Ποια Σιένα και ποιο φάιναλ φορ, αλήθεια; Πάνε, δεν πάνε –που θα πάνε- στην Πόλη οι ερυθρόλευκοι, δεν έχει τόση σημασία. Διότι το… δούνε και λαβείν με τους μισθοφόρους τελείωσε και κανείς δεν σκέφτεται όπως πριν. Τότε που κάποιοι πουλούσαν ακριβά το όνομά τους (μαζί με φθηνό οπαδιλίκι), εκμεταλλευόμενοι την λαχτάρα ενός λαού για καλύτερες μέρες. Τι σχέση μπορεί να έχει μια ομάδα που γέμισε «νταηλίκι» το άδειο γήπεδο, με αυτές που άδειαζαν το γεμάτο; Απολύτως καμία. Ο φετινός Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων και του Ντούντα κέρδισε το στοίχημα και πλέον το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Σχετικά με το παιχνίδι τώρα. Όσες φορές κι αν το έχουμε γράψει δεν το βαριόμαστε. ΑΜΥΝΑ. Η αρχή και το τέλος του πρωταθλητισμού στο μπάσκετ. Με τον Σπανούλη να σκοράρει δύο πόντους και τον Πρίντεζη τέσσερις, η Σιένα έφυγε από το γήπεδο με 20 πόντους (χαριστικά) στο κεφάλι. Κι όμως έγινε, αφού οι Πειραιώτες στραγγάλισαν τους αντιπάλους τους. Κάποιοι θα πουν ότι και πέρυσι συνέβη κάτι ανάλογο και τελικά ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε. Σύμφωνοι, αλλά αυτά είναι για τους παίκτες. Αν το φοβάται ο Ντούντα, ας βάλει δύο μεγάλες αφίσες στα αποδυτήρια με τα σκορ των δύο πρώτων περσινών αγώνων.

Πολύ δύσκολο το θεωρώ να την ξαναπατήσει με τον ίδιο τρόπο ο Ολυμπιακός. Πρώτον, αυτά τα… τρικ πιάνουν μια φορά. Δεύτερον, είναι θέμα χαρακτήρα και συγκέντρωσης και η περσινή ομάδα δεν φημιζόταν για κανένα από τα δύο. Τρίτον, όταν την περασμένη σεζόν συνέβη το… πατατράκ η σειρά ήταν στο 1-0, όχι στο 2-1. Άλλο να νομίζεις ότι έχεις δρόμο μπροστά σου κι άλλο να ξέρεις ότι χάνεις και πας σπίτι σου. Τέταρτον, η Σιένα απλά δεν μπορεί. Υστερεί σε ενέργεια, σε δύναμη, σε λύσεις, σε ιδέες και κίνητρα. Πέμπτον, ακόμη κι αν γίνει καμιά στραβή (επειδή μπάσκετ είναι), ποιος πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να ξανακερδίσει στην Ιταλία;

Η νευρικότητα στα τελειώματα και εν τέλει η μεγάλη αστοχία, ήταν προϊόν άγχους. Είπαμε, ο Ολυμπιακός έχει δέκα καλά, αλλά υστερεί εμπειρίας. Λείπουν ακόμη από την ομάδα πολλές παραστάσεις από αγώνες-τελικούς και συνήθως όταν δεν γνωρίζεις πώς να διαχειριστείς τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις, η μεγάλη επιθυμία σου γυρνάει μπούμερανγκ. Υπομονή από όλους, λοιπόν, διότι σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο το ματς, φάση με φάση, λεπτό με λεπτό και όλα θα πάνε πρίμα.